wstążka

odlewając 

z cząstki dnia 

słów niedomiar 

znaczeń zbyt prostych by były

tylko tęsknotą ideału 

powiew 

mgnienia 

światłość rozkołysana w objęciach 

słowiczego trelu 

zostaję 

z pamięcią tego śpiewu 

na kłosach pustych

oddechów 

rzeka zapleciona 

tasiemki od  bukietu 

- odlanego z cząstki wczoraj 

nieistnienia jutra 

dziś 

niedomiar słów 

w jednym dopełniony uśmiechu